Fracture



noun
1.
(a breaking or cracking, a break or crack, a break or crack in bone) bone fractious បំណាក់, ដំណើរបាក់ fracture of a bone ការបាក់ fracture in the party ការបែកបាក់គ្នា
2.
(វេជ្ជសាស្ត្រ) ការបាក់ឆ្អឹង
verbpast tense: fractured ; past participle: fractured ; present participle: fracturing ;
1.
(វេជ្ជសាស្ត្រ) បាក់ឆ្អឹង
2.
(TRANSITIVE) (to break or crack) fracture a bone ធ្វើអោយបាក់ fracture a union ធ្វើអោយ បែកបាក់
Example: When I fell, my arm was fractured in two places.
  • ankle fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងកែងជើង
  • bennett’s fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងបាតជើង
  • bumper fracture
    - បាក់ឆ្អឹងផ្នែកខាងលើនៃឆ្អឹងកំភួនជើង
  • collarbone fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងដងកាំបិត
  • colles fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងនៃចុងខាងក្រោមរបស់ឆ្អឹងរ៉ាឌីយុសក្បែរដៃក្រៅ ដោយមានការផ្លាស់កន្លែងនៃកដៃទៅក្រៅ
  • comminuted fracture
    - ឆ្អឹងខ្ទេចជាច្រើនបំណែក, ការបាក់ឆ្អឹងខ្ទេចខ្ទីបង្កឲ្យមានបំណែកច្រើន
  • complicated fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងដោយមានរួមទាំងរបួសនៃជាលិកាដូចជា មុតធ្លាយសរសៃឈាម, ដាច់ឬកៀបសរសៃប្រសាទ
  • compound fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងដោយមានរន្ធឬខូចខាតសាច់ដុំស្បែក បង្កឲ្យមានទំនាក់ទំនងរវាងកន្លែងបាក់ នឹងមជ្ឈដ្ឋានក្រៅ, ការបាក់ដែលស្បែកត្រូវខូចខាត ហើយមានការលៀនចេញរបស់ឆ្អឹងមកក្រៅស្បែក
  • extracapsular fracture
    - ការបាក់ផ្នែកខាងលើរបស់ឆ្អឹងភ្លៅតែមិនប៉ះពាល់គម្របសន្លាក់
  • flake fracture
    - ការបាក់ផ្នែកស្ដើងរបស់ឆ្អឹង
  • green stick fracture
    - ប្រភេទបាក់ឆ្អឹងដែលកើតលើកុមារដែលធ្វើ ឲ្យឆ្អឹងវែងកោង
  • greenstick fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងចំពោះក្មេងដែលឆ្អឹងមិនបាក់ទាំងស្រុងទេ, ការបាក់ដូចជាបាក់ដើមឫស្សី
  • hairline fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងដែលមានស្នាមប្រេះស្ដើង
  • hip fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងត្រគាក
  • impacted fracture
    - ការបាក់ដែលផ្នែករបស់ឆ្អឹងបាក់ចូលគ្នា,ការបាក់ឆ្អឹងដោយកំលាំងបុកទង្គិចខ្លាំង, ស្រុញចូលគ្នា
  • march fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងប្រអប់ជើង
  • multiple fracture
    - សភាពដែលឆ្អឹងមួយត្រូវបាក់ច្រើនកន្លែង, ការបាក់ឆ្អឹងច្រើន
  • open fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងចំហ (គឺឆ្អឹងបាក់ចេញមកក្រៅស្បែក)
  • patellate fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងអង្គុញដែលមានរាងដូចផ្កាយ
  • pathological fracture
    - ការបាក់ដោយសារឆ្អឹងមានជំងឺ
  • pott’s fracture
    - ការបាក់នៃផ្នែកខាងចុងរបស់ឆ្អឹងកំភួនជើងរួម
  • simple fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងដែលស្បែកត្រង់កន្លែងឆ្អឹងបាក់នៅល្អ, ការបាក់ឆ្ងឹងដែលគ្មានទំនាក់ទំនងរវាងកន្លែងបាក់និងមជ្ឈដ្ឋានក្រៅ
    - ការបាក់ឆ្អឹងដែលមិនសាំញ៉ាំ
  • skull fracture
    - បែកឆ្អឹងលលាដ៍ក្បាល
  • spontaneous bone fracture
    - ឆ្អឹងបាក់ឯកឯង, ការឆ្អឹងឯកឯង
  • stress fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងដោយប្រើកំលាំងហួសហេតុដូចជាក្នុងកីឡាប្រភេទខ្លះ
  • transverse fracture
    - ការបាក់ឆ្អឹងត្រង់តែម្ដង, បាក់ឆ្អឹងជាពីកំណាត់
ENGLISH MEANING
noun
1.
The act of breaking or snapping asunder; rupture; breach.
2.
The breaking of a bone.
3.
The texture of a freshly broken surface; as, a compact fracture; an even, hackly, or conchoidal fracture.
verbpast tense: fractured ; past participle: fractured ; present participle: fracturing ;
1.
(TRANSITIVE) To cause a fracture or fractures in; to break; to burst asunder; to crack; to separate the continuous parts of; as, to fracture a bone; to fracture the skull.
1.
break, burst, cleave, crack, crush, demolish, destroy, rend, rupture, separate, sever, shatter, shear, smash, split
1.
join, mend, repair, restore