Fracture
noun
- 1.
- (a breaking or cracking, a break or crack, a break or crack in bone) bone fractious បំណាក់, ដំណើរបាក់ fracture of a bone ការបាក់ fracture in the party ការបែកបាក់គ្នា
- 2.
- (វេជ្ជសាស្ត្រ) ការបាក់ឆ្អឹង
verb — past tense: fractured ; past participle: fractured ; present participle: fracturing ;
- 1.
- (វេជ្ជសាស្ត្រ) បាក់ឆ្អឹង
- 2.
- (TRANSITIVE) (to break or crack) fracture a bone ធ្វើអោយបាក់ fracture a union ធ្វើអោយ បែកបាក់
Example: When I fell, my arm was fractured in two places.
- ankle fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងកែងជើង - bennett’s fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងបាតជើង - bumper fracture
- បាក់ឆ្អឹងផ្នែកខាងលើនៃឆ្អឹងកំភួនជើង - collarbone fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងដងកាំបិត - colles fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងនៃចុងខាងក្រោមរបស់ឆ្អឹងរ៉ាឌីយុសក្បែរដៃក្រៅ ដោយមានការផ្លាស់កន្លែងនៃកដៃទៅក្រៅ - comminuted fracture
- ឆ្អឹងខ្ទេចជាច្រើនបំណែក, ការបាក់ឆ្អឹងខ្ទេចខ្ទីបង្កឲ្យមានបំណែកច្រើន - complicated fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងដោយមានរួមទាំងរបួសនៃជាលិកាដូចជា មុតធ្លាយសរសៃឈាម, ដាច់ឬកៀបសរសៃប្រសាទ - compound fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងដោយមានរន្ធឬខូចខាតសាច់ដុំស្បែក បង្កឲ្យមានទំនាក់ទំនងរវាងកន្លែងបាក់ នឹងមជ្ឈដ្ឋានក្រៅ, ការបាក់ដែលស្បែកត្រូវខូចខាត ហើយមានការលៀនចេញរបស់ឆ្អឹងមកក្រៅស្បែក - extracapsular fracture
- ការបាក់ផ្នែកខាងលើរបស់ឆ្អឹងភ្លៅតែមិនប៉ះពាល់គម្របសន្លាក់ - flake fracture
- ការបាក់ផ្នែកស្ដើងរបស់ឆ្អឹង - green stick fracture
- ប្រភេទបាក់ឆ្អឹងដែលកើតលើកុមារដែលធ្វើ ឲ្យឆ្អឹងវែងកោង - greenstick fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងចំពោះក្មេងដែលឆ្អឹងមិនបាក់ទាំងស្រុងទេ, ការបាក់ដូចជាបាក់ដើមឫស្សី - hairline fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងដែលមានស្នាមប្រេះស្ដើង - hip fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងត្រគាក - impacted fracture
- ការបាក់ដែលផ្នែករបស់ឆ្អឹងបាក់ចូលគ្នា,ការបាក់ឆ្អឹងដោយកំលាំងបុកទង្គិចខ្លាំង, ស្រុញចូលគ្នា - march fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងប្រអប់ជើង - multiple fracture
- សភាពដែលឆ្អឹងមួយត្រូវបាក់ច្រើនកន្លែង, ការបាក់ឆ្អឹងច្រើន - open fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងចំហ (គឺឆ្អឹងបាក់ចេញមកក្រៅស្បែក) - patellate fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងអង្គុញដែលមានរាងដូចផ្កាយ - pathological fracture
- ការបាក់ដោយសារឆ្អឹងមានជំងឺ - pott’s fracture
- ការបាក់នៃផ្នែកខាងចុងរបស់ឆ្អឹងកំភួនជើងរួម - simple fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងដែលស្បែកត្រង់កន្លែងឆ្អឹងបាក់នៅល្អ, ការបាក់ឆ្ងឹងដែលគ្មានទំនាក់ទំនងរវាងកន្លែងបាក់និងមជ្ឈដ្ឋានក្រៅ
- ការបាក់ឆ្អឹងដែលមិនសាំញ៉ាំ - skull fracture
- បែកឆ្អឹងលលាដ៍ក្បាល - spontaneous bone fracture
- ឆ្អឹងបាក់ឯកឯង, ការឆ្អឹងឯកឯង - stress fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងដោយប្រើកំលាំងហួសហេតុដូចជាក្នុងកីឡាប្រភេទខ្លះ - transverse fracture
- ការបាក់ឆ្អឹងត្រង់តែម្ដង, បាក់ឆ្អឹងជាពីកំណាត់
ENGLISH MEANING
noun
- 1.
- The act of breaking or snapping asunder; rupture; breach.
- 2.
- The breaking of a bone.
- 3.
- The texture of a freshly broken surface; as, a compact fracture; an even, hackly, or conchoidal fracture.
verb — past tense: fractured ; past participle: fractured ; present participle: fracturing ;
- 1.
- (TRANSITIVE) To cause a fracture or fractures in; to break; to burst asunder; to crack; to separate the continuous parts of; as, to fracture a bone; to fracture the skull.
- 1.
- break, burst, cleave, crack, crush, demolish, destroy, rend, rupture, separate, sever, shatter, shear, smash, split
- 1.
- join, mend, repair, restore