Impute

1.

(TRANSITIVE) (To ascribe to [in a bad sense], to attribute to) សន្មតថា, ទុកដាក់ជា, សន្មតខ្លួន, ទាមទារ, ទម្លាក់កំហុស, ដាក់បន្ទុក (ចំណាយ) / កំណត់អោយ impute authorship សន្មត

2.

(ច្បាប់) ទម្លាក់ទោសលើ, ទម្លាក់ការទទួលខុសត្រូវលើ
Example: To assign legal responsibility for the act of another because of the relationship between those made liable and the actor, rather than because of participation in or knowledge of the act. For example, the principal is liable for acts committed by his agent.
ឧទាហរណ៍៖ ដាក់កាទទួលខុសត្រូវផ្លូវច្បាប់ចំពោះអំពើទៅអ្នកដទៃពីព្រោះមកពីមានទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកដែលគេអោយទទួលខុសត្រូវនិងអ្នកប្រព្រឹត្តិ ប្រធានត្រូវទទួលខុសត្រូវជំនួសភ្នាក់ងារខ្លួនចំពោះអំពើរបស់អ្នកទាំងអស់ ។

• impute guilt
  - ថ្កោលទោស
• impute to
  - គិតឬអះអាងថាជាកំហុសរបស់នរណាម្នាក់

1.

(TRANSITIVE) To charge; to ascribe; to attribute; to set to the account of; to charge to one as the author, responsible originator, or possessor; -- generally in a bad sense.

2.

(TRANSITIVE) To adjudge as one's own (the sin or righteousness) of another; as, the righteousness of Christ is imputed to us.

3.

(TRANSITIVE) To take account of; to consider; to regard.